Rozdział drugi

Daniel

- Naprawdę musisz się wyprowadzać, nie możesz zamieszkać ze mną? – pyta ze smutkiem w głosie Emilie.

- Emi postanowiłem, że zamieszkam z chłopakami. Tyle czasu szukaliśmy tego mieszkania, a kiedy udało się, mam zrezygnować? To byłoby nie w porządku, nie uważasz? – przyciągam ją bliżej siebie i daje całusa w czubek głowy – wzdycha – … a poza tym mieszka z tobą Diana…

- Jest na wakacjach z Tomem -  przerywa.

- …ale wróci – dodaję i kładę głowę na jej kolanach – patrzy na mnie smutnymi oczami, dlatego zamykam oczy, ale nie na długo.

- Znalazłem!!! Była za szafą! – wrzeszczy Phillip wbiegając do salonu z mp4 w ręku. – podnoszę się i dodaję:

- I to jest ta ważna rzecz, którą zostawiłeś? – pytam, łapiąc się za głowę.

- A na czym będę słuchał muzyki?

- Zostawię to bez komentarza. Będziemy się zbierać. Johanna zostawiliśmy samego, a ktoś musi rozpakować te pudła. – oznajmiam i składam pocałunek na ustach Emilie.

- Proszę was! – marudzi jak zwykle Phi. – wstaję i udaję się w stronę drzwi machając dziewczynie, kto wie, może niedługo narzeczonej.

- Kto to tu postawił? – słyszę krzyk na klatce schodowej. Dochodzę do mieszkania i widzę Sjoeena leżącego na podłodze – wybucham śmiechem. Po chwili z kuchni wybiega Johann ze ścierką w ręku i jęczy:

- Jak chodzisz! Tam są talerze i szklanki! – stoję oparty o drzwi zastanawiając się czy naprawdę chcę z nimi mieszkać.

- Było je jeszcze przed drzwiami wystawić!

- Nic ci się nie stało? – pytam przyjaciela

- Ze trzy siniki na moich zgrabnym nóżkach, ale tak to nic.

- Zgrabne? – zdziwi się Johann chyba owłosione – dodaje. Ponownie zaczynam się śmiać.

- Ha ha ha bardzo śmieszne. Na moje nóżki, chociaż dziewczyny lecą, a na twoje chudzinki żadna się nie skusi. – odgryza się Phi

- Oj tak, pchają się drzwiami i oknami. Tłok tu taki, że nie ma gdzie się ruszyć! – mówi Johann

- Dobra dosyć już! Trzeba rozpakować te pudła i zobaczyć czy Phillip nic nie pobił, bo jak nie to czekają nas spore zakupy - przerywam ich interesującą konwersację i sięgam za karton stojący przed Sjoeenem.

- Kuchnia posprzątana, więc wszelakie naczynia można chować. – oznajmia Johann.

Rozpakowanie kartonów do kuchni, łazienki i salonu zajęło nam pół dnia, teraz siedzimy z Phi na salonie i oglądamy powtórkę meczu.

- A ty coś się tak wystroił? – pytam

- Idziesz na panienki taa? – dodaje Phi.

- Nie! – bulwersuje się Johann – Idę biegać, niedaleko jest duży park.

- Idę z tobą! – oznajmiam – Tylko się przebiorę.

- To ja też idę!

- Szybko! – pogania nas Johann. – był już wieczór, ale słońce było jeszcze wysoko. Rzadko biegam, czasem tylko towarzyszę chłopakom, którzy robią to prawie codziennie.

- A może tak by imprezkę zrobić – proponuje Phillip.

- Dzisiaj? – pytam

- Nie! Trzeba zaopatrzyć się w procenty, jedzenie, pozapraszać ludzi. Może tak w sobotę co wy na to?

- Mi pasuje – odzywa się Johann.

- Okej – przytakuję – biegniemy bokiem przez park.

- Johann! – krzyczy Phi

- Co?

- Ja z Danielem znajdę ci dzisiaj dziewczynę.

- Słucham? – dziwi się przyjaciel

- Rozejrzyj się tylko ile panienek biega, będziecie dzielić pasję.

- Dzięki, ale nie chcę waszej pomocy,  – oznajmia

- Cicho siedź i patrz na tą co biegnie. Krótkowłosa brunetka, zadbana, chuda, ładnie się ubiera, tyłek też fajny…

- Słaba, patrz na tą blondynkę- dodaję

- Ta z warkoczem?

- Tak. Fajna jest.

- Fakt lepsza od brunetki. Johann leć do niej!

- Nie! – podnosi głos

- Wolisz brunetki czy blondynki?

- Nie ma różnicy chyba – oznajmiam

- Johann? – unosi brew Phi

- Blondynki! – wyrzuca z siebie przyjaciel.

- Wiedziałem! Klaudia była blondynką! Daniel szukamy jasnych pań. – Phillip poruszył wrażliwy temat, ale nikt nie próbował go rozwinąć.  Wolnym tempem biegniemy w głąb zielonego parku, który jest naprawdę wielki i można się zgubić.

- Potrzebuję przerwy – wzdycham -  5 minut! – chłopaki zatrzymują się na poboczu. Nie mam takiej kondycji jak oni.

- Moje oczy! Patrzcie tylko na nią!

- Taylor Swift po prostu! – dodaję i biorę łyk ciepłej wody. Nawet się nie zorientowałem kiedy Sjoeen podszedł do blodyny.

- Po co on do niej polazł? – pyta Johann

- A żebym to ja tylko wiedział – dodaję. Przyglądam się przyjacielowi, który szczerzy zęby do dziewczyny. Po chwili żegna się i wraca do nas z uśmiechem, na twarzy.

- Mam newsa!

- Mów!

- Zaprosiłem ją na sobotę! Johann będziesz mi wdzięczny. – Przyjaciel nie zwraca uwagi na słowa Phillipa, odwraca się i zaczyna trucht.

- Biegnijcie dalej, ale ja wracam do domu. Wymiękam. - oznajmiam

- Okej! – krzyknęli. Wolnym marszem udałem się w przeciwną stronę.

 ,, ... i tak zacząłem biegać. Wkrótce zrozumiałem, że im więcej trenuję, tym jestem odporniejszy na zmęczenie.”

______________

Hejka. Przepraszam za opóźnienie. Zbierałam się do tego rozdziału przez tyle dni, ale w końcu usiadłam i napisałam. Starałam się i mam nadzieję, że wam się spodoba. Poruszajcie wątki w komentarzach. Macie jakieś pytania piszcie postaram się odpowiedzieć. 

Zapraszam do nowej ankiety.

I ma jeszcze jedną prośbę. Jeżeli chcecie chce żebym informowała was o nowych rozdziałach to zostawcie komentarz w zakładce INFORMOWANI! Dziękuję.

Czytajcie i komentujcie

Pozdrawiam Marth_forf_heheszky

PS. Jak macie jakieś pomysły do opowiadania, możecie proponować. Wezmę je pod uwagę. :D